യുക്തിവാദിയായ ദൈവം

അക്ഷരജാലകം | എം. കെ. ഹരികുമാർ

മനുഷ്യചിന്തയിൽ ദൈവത്തിന് എന്താണ് സംഭവിക്കുന്നത്? ദൈവത്തിൽ വിശ്വസിക്കുക എന്ന സങ്കല്പത്തിന് മാറ്റം വന്നുവോ എന്ന് സംശയിക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. താൻ വിശ്വസിക്കുന്നു എന്ന് ദൈവത്തെ ബോധ്യപ്പെടുത്തുന്നവരുണ്ട്. ദൈവം തന്നിൽ വിശ്വസിക്കണമെന്നാണ് അവരുടെ വാദം. ദൈവത്തിന് എല്ലാം കാണാമല്ലോ. അതുകൊണ്ട് താൻ പ്രകടമായി ചെയ്യുന്ന വിശ്വാസകൃത്യങ്ങളിൽ ദൈവം വിശ്വസിക്കണം! ദൈവം നമ്മെ ഭാവന ചെയ്തതിനേക്കാൾ നാം ദൈവത്തെ ഭാവന ചെയ്യുന്നു. ദൈവം നമ്മുടെ മനസിനുള്ളിലാണല്ലോ. അതിനെ റദ്ദ് ചെയ്ത് ദൈവത്തെ ശൂന്യതയിൽ അന്വേഷിക്കുന്നു! മനുഷ്യചിന്തയിൽ ദൈവമില്ലാതായെന്ന് ജർമൻ തത്വജ്ഞാനി ഫ്രഡറിക് നിഷെ (1844-1900) ചിന്തിച്ചു. ഇരുപതാം നൂറ്റാണ്ടിലെ സാഹിത്യത്തെയും തത്വചിന്തയെയും ഇതുപോലെ സ്വാധീനിച്ച വേറൊരാളില്ല. "ദൈവം മരിച്ചു' എന്നാണ് നിഷെ പ്രഖ്യാപിച്ചത്. എന്താണ് അതിന്‍റെയർഥം? ശാസ്ത്രവും സാങ്കേതികവിദ്യയും മനുഷ്യനെ സ്വന്തം ചിന്തയുടെ ഇരയാക്കിയെന്നും യുക്തിവാദം എല്ലാറ്റിനെയും മനുഷ്യനിൽ കേന്ദ്രീകരിച്ചുവെന്നും സൂചിപ്പിച്ചുകൊണ്ടാണ് അദ്ദേഹം ദൈവം മരിച്ചു എന്ന് പറഞ്ഞത്. ദൈവം എന്ന സത്യത്തിന്‍റെ മരണത്തെയല്ല അദ്ദേഹം ഉദ്ദേശിച്ചത്. മനുഷ്യചിന്തയിൽ ദൈവത്തിനു മരണം സംഭവിച്ചു എന്നാണർഥം. ലോകജീവിതത്തെ നിയന്ത്രിക്കുന്ന വിധത്തിൽ നിലനിന്ന ദൈവഭാവുകത്വം ഇല്ലാതാവുകയും മനുഷ്യബുദ്ധി ആ സ്ഥാനം കൈവരിക്കുകയും ചെയ്തു എന്ന് ചൂണ്ടിക്കാണിക്കുകയായിരുന്നു നിഷെ.

യുക്തിയെ കൊല്ലുന്നു

ദൈവം ഇല്ലാതായാൽ മനുഷ്യന് എന്തും പ്രവർത്തിക്കാം. യാതൊന്നും അവനെ ചോദ്യം ചെയ്യില്ല. ധാർമികതയും സദാചാരവും ഇല്ലാതാകും. ഓരോ വ്യക്തിയും ആഭ്യന്തരമായി അരാജകത്വത്തിലേക്ക് അധഃപതിക്കും. വിശ്വസിക്കുന്നവനെ തന്നെ സംശയിക്കുകയും സംശയിച്ചുകൊണ്ട് വെറുക്കുകയും ചെയ്യും. യഥാർഥത്തിൽ വിജയം ഉറപ്പാണെങ്കിലും, ഫിനിഷിങ് പോയിൻറ് കഴിഞ്ഞ് കൂടുതൽ ഓടി ആശയക്കുഴപ്പമുണ്ടാക്കാൻ പലരും ശ്രമിക്കുന്നത് അതുകൊണ്ടാണ്.

അനായാസമായി ജയിക്കാവുന്നത് അസുഖകരവും അക്രമാസക്തവുമായ ക്രിയകളിലൂടെ ആവിഷ്കരിക്കുന്നു. അമിതമായ ആഗ്രഹങ്ങൾ അനവസരത്തിലും അയുക്തിയിലും തുറന്നുവിടുകയാണ്. യുക്തിയെ തന്നെ പോസ്റ്റ്മോർട്ടം ചെയ്യുന്നു. യുക്തി ഒരു ജീവിയാണെങ്കിൽ അതിനെ കൊന്നു കുടലും മറ്റ് അവയവങ്ങളും പിഴുതെടുക്കുന്നു. കൊന്നാലും തീരാത്ത വിധം യുക്തിയെ വേട്ടയാടുന്നു. അവനവന്‍റെ യുക്തിയെ തന്നെ കുറ്റവാളിയെ പോലെ പ്രതിക്കൂട്ടിൽ നിർത്തുന്നു. യുക്തി എന്ന ജീവിക്ക് നിലനിൽക്കണമെങ്കിൽ മാനസികമായ താളം തെറ്റൽ ആവശ്യമായ വരുന്നു. ഓരോ നിമിഷത്തിലും യുക്തിയെ വെട്ടിക്കീറി അസംബന്ധനാടകമാക്കുന്നു. ഇതാണ് ദൈവം നഷ്ടപ്പെട്ടതിന്‍റെ പരിണതഫലം. യുക്തി അന്യാധീനമാക്കപ്പെടുന്നു. പ്രാപഞ്ചിക സത്യം ദൈവത്തിലാണുള്ളതെന്ന വിശ്വാസം നഷ്ടപ്പെട്ടവർ ലോകക്രമത്തിൽ തങ്ങളാലാവുന്ന അവിശ്വാസം പലവിധ പ്രവൃത്തികളിലൂടെ രേഖപ്പെടുത്തുകയാണ്. അവർ ലളിതമായതിനെ സങ്കീർണമാക്കുന്നു. എതിരിടലും പന്തയവും ഓരോ നിമിഷത്തിലും ഉയർന്നുവരികയാണ്. ഭക്ഷണം കഴിക്കുമ്പോഴും മത്സരിക്കുന്നു. സമൂഹം മറ്റൊരു വഴിയിലേക്ക് നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്. പരിപാവനമായ ശബരിമലയിലെ ദ്വാരപാലകർക്ക് പോലും ജീവിക്കാനാവുന്നില്ല. അവർ ഭയന്നു നിൽക്കുകയാണ്. തങ്ങളുടെ മേൽ സ്വർണം പൊതിയാൻ അവർ ആവശ്യപ്പെട്ടിട്ടില്ല. എന്നിട്ടും വിശ്വാസത്തിന്‍റെ പേരിൽ സ്വർണം പൊതിയുന്നു. ഇതൊരു നാട്യമാണ്. എന്നിട്ട് ആ സ്വർണം തന്നെ അഴിച്ചെടുത്തു വിൽക്കുന്നു! ഇതാരാണ് ചെയ്യുന്നത് ?സമൂഹത്തിൽ ഉന്നതമായ പദവിയും വിദ്യാഭ്യാസവും അധികാരവുമുള്ളവർ. അവർക്ക് സ്വന്തം പദവിയിലോ വിദ്യാഭ്യാസത്തിലോ വിശ്വാസമില്ല. ശ്രീഅയ്യപ്പന്‍റെ കട്ടിള പോലും അപഹരിക്കുകയാണ്. ആരെയും ഒന്നും സൂക്ഷിക്കാൻ ഏൽപ്പിക്കാനാവില്ല. പിന്നെ അത് തിരികെ തരുകയില്ല. ഇതാണ് നിഷെ പറഞ്ഞ "ദൈവത്തിന്‍റെ മരണം' മൂലം സംഭവിക്കുന്നത്. ഏതിലാണ് നാം ഉറച്ചു വിശ്വസിക്കുന്നത്? എല്ലാം ചെമ്പായി മാറുകയാണ്. സ്വർണത്തെ വിശ്വസിക്കാൻ പ്രയാസമായിരിക്കുന്നു. അത് സ്വർണമാണെന്ന് ധരിച്ച് എത്രയോ ലക്ഷം ഭക്തന്മാർ അവിടെ വന്ന് തൊഴുതുമടങ്ങിയെന്നാലോചിക്കണം!

എല്ലായിടത്തും രോഗാണുക്കൾ

ശബരിമലയിലെ സ്വർണം അപഹരിച്ചവരുടെ മാത്രം പ്രശ്നമായി ഇതിനെ കാണാനാവില്ല. ഇത് സമകാല സമൂഹം ചെന്നുപെട്ടിക്കുന്ന വലിയൊരു രോഗാവസ്ഥയാണ് കാണിച്ചുതരുന്നത്. എല്ലായിടവും രോഗാണുക്കൾ നിറഞ്ഞിരിക്കുന്നു. ശരീരം നിറയെ രോഗം ബാധിച്ചുവെന്ന് മാത്രമല്ല, ഉള്ളിൽ വ്രണങ്ങൾ രൂപപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. ആ വ്രണം ശബരിമല സൂക്ഷിപ്പുകാരിലൂടെ പുറത്തേക്ക് വന്നുവെന്ന് മാത്രം. ശരീരം മുഴുവൻ പഴുത്ത് വീർത്തിരിക്കുമ്പോൾ ഒരിടത്ത് പൊട്ടി അഴുക്ക് നീര് പുറത്തേക്ക് വരുന്ന പോലെ ഇതിനെ കണ്ടാൽ മതി. ഏത് ഇടവും ഇതുപോലെ പഴുത്തിരിക്കുകയാണ്. ഒന്നു തൊട്ടാൽ മതി,അവിടം പൊട്ടി അഴുക്ക് നീർ ഒഴുകാൻ തുടങ്ങും. എല്ലാ പ്രഭാഷകന്മാരും പരാജയപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. രാഷ്‌ട്രീയ മനുഷ്യരുടെ അമിതമായ അരാഷ്‌ട്രീയവൽക്കരണം ഏതൊരു നിമിഷത്തിലും നമ്മുടെ മേൽ ചാടി വീഴും. രാഷ്‌ട്രീയബോധം അരാഷ്‌ട്രീയമാകാനുള്ളതല്ല. രാഷ്‌ട്രീയം ഒരു പൊതുജനോപകാരപ്രദമായ അവബോധമാണ്. അത് ഒറ്റയ്ക്ക് നിൽക്കുകയല്ല ;സഹജീവികൾക്കെല്ലാം ഉപകാരപ്രദമായ വിധം അനുതാപത്തിലും ആദർശത്തിലും ഒന്നിച്ചുനിൽക്കുകയാണ്. മനുഷ്യചിന്തയിൽ ദൈവം വിറങ്ങലിച്ച്, ബന്ധനസ്ഥനായി നിൽക്കുന്ന സന്ദർഭങ്ങളുണ്ട്. ഓരോ മനുഷ്യന്‍റെയും വിധിക്കനുസരിച്ച് അൽഗോരിതത്തിന്‍റെയും ക്ലൗഡ് കമ്പ്യൂട്ടിങ്ങിന്‍റെയും ടെലി കോൺഫറൻസിന്‍റെയും വാട്സപ്പ് ചാറ്റിന്‍റെയും ഫെയ്സ്ബുക്ക് ഇമോജികളുടെയും പ്രൈം ടൈം ഗർഭ വെളിപ്പെടുത്തലുകളുടെയും സെൽഫി ഫോട്ടോഷൂട്ടുകളുടെയും യൂട്യൂബ് വായാടിത്തത്തിന്‍റെയും നാഗരികതയിലാണ് നാം ജീവിക്കുന്നത്. ഈ മാധ്യമങ്ങൾ കൊണ്ടെല്ലാം പ്രയോജനങ്ങളുണ്ടെന്നത് സത്യമാണ്. എന്നാൽ ഇവിടെ ദൈവത്തെ കൊല്ലുകയാണ് ചെയ്തിരിക്കുന്നു.

വിചാരണ ചെയ്യാൻ

ഏതൊരാരാളും അന്യന്‍റെ ജീവിതത്തെ തെറി പറയാൻ വന്ന് നിൽക്കുകയാണ്. ടെലിവിഷനും യൂട്യൂബും ചേർന്നുകൊണ്ടുള്ള യുദ്ധമുന്നേറ്റമാണ് കാണുന്നത്. ഒരു ടിവി മാധ്യമപ്രവർത്തക (മാധ്യമി) സ്ക്രീനിൽ വന്ന് ഒരാളുടെ ഗർഭം അനൗൺസ് ചെയ്യുകയാണ്. ഉടനെ ആ മാധ്യമിയുടെ ഫോട്ടോ പോസ്റ്റ് ചെയ്ത ശേഷം കുറേപ്പേർ അസഭ്യവർഷം ആരംഭിക്കുകയാണ്. തെറി പറയുന്നതിന് ഇതുപോലെ ഔദ്യോഗിക അംഗീകാരം ലഭിച്ച ഒരു കാലമുണ്ടായിട്ടില്ല. വിചാരണയും വധശിക്ഷയും സൈബറിടത്താണ് നടക്കുന്നത്. ദൈവം ഒരു കാഴ്ചക്കാരൻ പോലുമല്ല. ദൈവം അഭയാർഥിയായി ഓടിപ്പോയിരിക്കുന്നു. ഇന്‍റർനെറ്റ്, ദൈവത്തിനു അസാധ്യമായത് ചെയ്തു എന്നത് സത്യമാണ്. അമെരിക്കയിലെ ഒരു സുഹൃത്തിനു തത്സമയം അശ്ലീല സന്ദേശം അയയ്ക്കണമെന്ന് നിർബന്ധമുള്ള ഒരാൾക്ക് നാല്പത് വർഷം മുമ്പ് അത് സാധ്യമായിരുന്നില്ല. ഇപ്പോഴത് എളുപ്പമായി എന്ന് ആശ്വസിക്കുന്നവർ എത്ര പേരാണ്?ഒരു ദിവസം 24 മണിക്കൂർ പോരാതെ വന്നിരിക്കുന്നു. സന്ദേശങ്ങളും മറുപടികളുമായി ജീവിതം വിഭജിക്കപ്പെടുന്നു. ഇതിന്‍റെ ഫലമായി മാറാത്ത തലവേദനയും കണ്ണുവേദനയുമാണുണ്ടാകുന്നത്. ഇ എൻ ടി ഡോക്റ്റർമാരാണ് സൈബറിടങ്ങളിലെ സംഘർഷങ്ങൾ ലഘൂകരിക്കുന്നത്.

അതിദരിദ്രമായ കാലത്ത് കവിയായിരിക്കുന്നതുകൊണ്ട് എന്താണ് അർഥമാക്കുന്നതെന്ന ചിന്തയ്ക്ക് പ്രസക്തിയുണ്ട്. ദരിദ്രം എന്നു പറയുന്നതിന് ഭക്ഷണമില്ലാതെ ജീവിക്കുന്നു എന്ന് മാത്രമല്ല അർഥം:ഒരു ഇരയ്ക്ക് വേണ്ടി കാത്തിരുന്നു മുഷിയുന്ന സൈബർ പോരാളികൾക്കും ഈ അതിദാരിദ്ര്യം ബാധകമാണ്. അവിടെ സദാചാരം ലംഘിച്ചതിന്‍റെ പേരിൽ, അധികപ്രസംഗം ചെയ്തതിന്‍റെ പേരിൽ ആരെയും വിചാരണ ചെയ്യാൻ കിട്ടാതിരിക്കുന്നവരുടെ മന:ക്ലേശം പറഞ്ഞറിയിക്കാൻ പറ്റാത്തതാണ്. അവർക്ക് സ്വസ്ഥമായി തെറി പറഞ്ഞ് സ്വയം മറക്കാൻ ദിവസേന ഒരു ഇരയെ എത്തിച്ചുകൊടുക്കുകയാണ് ന്യൂസ് ചാനലുകളുടെയും യൂട്യൂബർമാരുടെയും സിറ്റിസൺ ജേർണലിസ്റ്റുകളുടെയും ചുമതല. ഇവിടെ ദൈവത്തെ അന്വേഷിക്കേണ്ട. ദൈവം ഒളിച്ചോടിക്കഴിഞ്ഞു.

ജർമൻ തത്വജ്ഞാനി മാർട്ടിൻ ഹൈഡെഗർ(1889-1976) എഴുതി: "അതിദരിദ്രമായ കാലത്ത് ഒരു കവി എന്താണ് ചെയ്യുന്നത്? അയാൾ ഒളിച്ചോടിപ്പോയ ദൈവത്തിന്‍റെ പാത പിന്തുടർന്ന് പാടുകയാണ്. ലോകത്തിന്‍റെ രാത്രികളിൽ അയാൾ വിശുദ്ധിയെക്കുറിച്ചാണ് സംസാരിക്കുന്നത്. "വിശുദ്ധി നഷ്ടപ്പെട്ടിട്ടില്ലെന്നാണ് അയാൾ അറിയിക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നത്. കവിയും ആ ഇരുട്ടിൽ തന്നെ. കവിയെന്നത് കവിതയെഴുതുന്നയാളെ മാത്രം ഉദ്ദേശിച്ചല്ല പ്രയോഗിക്കുന്നത്. പാടുകയോ എഴുതുകയോ വരയ്ക്കുകയോ ചിന്തിക്കുകയോ ചെയ്യുന്ന ഏതൊരു സഹൃദയനും അതിന്‍റെ പരിധിയിൽ വരും. അങ്ങനെയാരെങ്കിലും ജീവിച്ചിരിക്കുന്നുണ്ടെങ്കിൽ അയാളെ ഇന്നത്തെ രാഷ്‌ട്രീയം പിളർത്തുകയാണ്. കവിയുടെ വാക്കുകൾ രാഷ്‌ട്രീയത്തിന്‍റെ മുറത്തിൽ വച്ചാണ് പാറ്റിക്കൊഴിക്കുന്നത്. അയാൾക്ക് വാക്കുകളെ സ്വതന്ത്രമായി സമീപിക്കാനാവില്ല.

കവിക്ക് വായനക്കാരെ വേണ്ട

ഇന്നത്തെ കവികൾ അവരുടെ വ്യക്തിപരമായ ജീവിതത്തെ രാഷ്‌ട്രീയവുമായി കൂട്ടിക്കുഴയ്ക്കുന്നു. വ്യവസ്ഥാപിതത്വത്തിന്‍റെ ചില്ലുകൂട്ടിലിരുന്ന് പ്രശംസിക്കപ്പെടുന്നതിലാണ് വർത്തമാനകാലത്തെ ഭൂരിപക്ഷം കവികളും ആനന്ദിക്കുന്നത്. അവർക്ക് ഒരുതരത്തിലുള്ള ചിന്താക്കുഴപ്പവുമില്ല. അവർ വ്യവസ്ഥാപിതത്വത്തിന്‍റെ സുരക്ഷയിൽ മതിമറന്ന് പാടുകയാണ്. ആരൊക്കെ കൈവിട്ടാലും വ്യവസ്ഥാപിതത്വത്തിന്‍റെ കരങ്ങൾ തങ്ങൾക്ക് പുരസ്കാരങ്ങളും പദവികളും വാരിക്കോരി തരുമെന്ന് അവർക്കറിയാം. കവിക്ക്, ഇന്നു വായനക്കാരെ വേണ്ട. വായനക്കാരെ വേണ്ടെന്ന് ഉച്ചത്തിൽ വിളിച്ചുപറയാൻ ശേഷിയുള്ളവരാണ് പല പ്രമുഖ കവികളും. എന്താണ് കാരണം? അവർ വായനക്കാരുടെ വാക്കുകളിലോ ആസ്വാദനത്തിലോ പരീക്ഷിക്കപ്പെട്ടിട്ടില്ല. പരീക്ഷിക്കപ്പെടാൻ നിന്നുകൊടുത്തിട്ടുമില്ല. അവരെ ഉഗ്രപ്രസാധകരും ബാനറുകളും സാഹിത്യോത്സവങ്ങളുമാണ് വ്യവസ്ഥാപിതമായി സംരക്ഷിച്ചത്. അതിന്‍റെ ശീതളമായ സുഖത്തിൽ അമർന്നിരുന്നാണ് അവർ കാടിനെക്കുറിച്ചും പക്ഷികളെക്കുറിച്ചും പൂക്കളെക്കുറിച്ചും ദളിതരെക്കുറിച്ചും പാടിയത്. വായനക്കാരേ, നിങ്ങളുടെ ചീട്ടു വേണ്ട എന്ന് അവർ നിശബ്ദമായി പറഞ്ഞുകൊണ്ടിരിക്കും, തങ്ങളെത്തന്നെ വിശ്വസിപ്പിക്കാൻ.

വായനക്കാർ ഒരു ബേക്കറി ഉൽപന്നമാണ്. അവർ നന്നായി അലങ്കരിച്ച് വച്ചിരിക്കുന്ന ഭക്ഷ്യവസ്തുക്കളാണ്. അവരെ സാഹിത്യോത്സവപവലിയനിലെ കമനീയമായ അലങ്കാരവട്ടങ്ങളിൽ കൊണ്ടിരുത്താൻ കമ്മിറ്റികൾ ഊർജസ്വലരായി പ്രവർത്തിക്കുന്നിടത്തോളം അവരുടെ ഭക്ഷ്യവസ്തു എന്ന പദവി നഷ്ടപ്പെടുകയില്ല. അവർ അവിടെ പോയിരുന്ന്, വായനക്കാരെ വേണ്ടാത്ത കവികൾ പറയുന്നതെല്ലാം കേൾക്കുന്നു, ചോദ്യങ്ങൾ തൊടുത്തുവിടുന്നു. പരിപാടി കഴിയുന്നതോടെ ശൂന്യമായ മനസുമായി തിരിച്ചുപോകുന്നു. അവർക്ക് കാവ്യാസ്വാദനത്തിലോ വായനയിലോ യാതൊന്നും ചെയ്യാനില്ല. വ്യവസ്ഥാപിതത്വം വച്ച് നീട്ടുന്ന മുറുക്കാൻ ചെല്ലം സ്വീകരിക്കുക മാത്രമാണ് അവരുടെ ജോലി. വ്യവസ്ഥാപിതത്വത്തെ ഒന്നു പിന്താങ്ങിക്കൊടുത്താൽ അവർക്ക് ചിലപ്പോൾ പാരിതോഷികങ്ങൾ കിട്ടുന്നു. ഇവിടെയൊക്കെ ദൈവം മരിക്കുകയാണ്. ദൈവത്തിനു ശബ്ദിക്കാൻ അവകാശമില്ല. ഇന്നു കവിയെ സൃഷ്ടിക്കുന്നത് വായനക്കാരല്ല, വ്യവസ്ഥാപിത സ്ഥാപനങ്ങളാണെന്ന സത്യത്തിനു ഇത് അടിവരയിടുകയാണ്.

പുതിയ ദൈവങ്ങൾ

ഹൈഡഗർ പറഞ്ഞതിലേക്ക് തിരിച്ചു വരികയാണ്. ഇൻറർനെറ്റ് പുതിയ ദൈവങ്ങളെ സൃഷ്ടിച്ചിരിക്കുന്നു. ഇവിടെ ഉപയോക്താക്കൾ പുതിയ ദൈവങ്ങളെ തേടുകയാണ് ചെയ്യുന്നത്. അവരുടെ ദൈവത്തിന് യുക്തിചിന്ത മാത്രമേയുള്ളൂ. യുക്തിയെ ഒരു നൂലിഴകീറി എന്നപോലെ പരിശോധിക്കുകയാണ് അവരുടെ ജോലി. യുക്തിക്ക് നിലനിൽക്കാനാവശ്യമായ ദൈവങ്ങളെ അവർ സൃഷ്ടിക്കുന്നു. അവർ യാതൊരു അനുതാപവും കാണിക്കുന്നില്ല. പരമ്പരാഗത ദൈവത്തിനു ഇമോജി അയയ്ക്കാനോ ആളുകളെ പരസ്പരം സൗഹൃദത്തിലാക്കാനോ ആയിരം പേരുടെ വാട്സപ്പ് സമഷ്ടിയിലൂടെ സഹവർത്തിത്വം സ്ഥാപിച്ചുകൊടുക്കാനോ കഴിഞ്ഞിരുന്നില്ല. പ്രതീതിയാഥാർഥ്യം, പരമ്പരാഗത ദൈവങ്ങൾ അത്രയങ്ങ് പരീക്ഷിച്ചിരുന്നില്ല. ആ ദൈവങ്ങൾ മറഞ്ഞിരിക്കുന്നതിലാണ് സത്യത്തെ അഭിവ്യഞ്ജിപ്പിച്ചത്. അവർ നേരിൽ വരാതെ എല്ലാറ്റിനെയും നിയന്ത്രിച്ചു. അവർ പ്രത്യക്ഷപ്പെടണമെന്ന് ആളുകൾ ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നില്ല. ദൈവം അദൃശ്യമായിരിക്കുന്നതാണ് ഭക്തന്മാരിൽ വിശ്വാസം വർദ്ധിപ്പിക്കുന്നത്. എന്നാൽ സൈബറിടം ഉല്പാദിപ്പിച്ച ദൈവങ്ങൾ ജീവിതത്തെ അമിതവേഗമുള്ളതാക്കുന്നു. അവിടെ ദൈവം സ്നേഹമല്ല; സ്നേഹിക്കുന്നവർ, പ്രേമിക്കുന്നവർ അതേ വേഗത്തിൽ വേർപിരിയുകയും വേറെ പ്രേമബന്ധങ്ങളിൽ ഏർപ്പെടുകയും ചെയ്യുന്നതിലാണ് ആ ദൈവങ്ങൾ അഭിരമിക്കുന്നത്. ആ ദൈവങ്ങൾ യുക്തിയുടെ നൈമിഷികതയിലാണ് ജീവിക്കുന്നത്. മനുഷ്യബന്ധങ്ങൾ പെട്ടെന്ന് തകരുമെന്ന് പ്രവചിച്ച സൈബർ ദൈവങ്ങളെ ഇന്നു ധാരാളം പേർ ആവശ്യപ്പെടുന്നു. ജിംനേഷ്യത്തിലെ ബുൾവർക്കർ, മൊബൈൽ ഫോൺ, ആഡംബരകാർ, വയാഗ്ര, ഫൈവ്സ്റ്റാർ ആശുപത്രി, ലാബ്, വേഗത, മറവി, ബോംബ്, കത്തി തുടങ്ങിയവയെല്ലാം പുതിയ ദൈവങ്ങളാണ്. അവയ്ക്ക് ആരാണ് എതിരെ വരുന്നതെന്ന് നോക്കാതെ തന്നെ വിധി പറയാൻ കഴിയും. ഈ ദൈവങ്ങൾ അവയുടെ കേവലയുക്തിയിൽ മാത്രമാണ് വിശ്വസിക്കുന്നത്. അവർ യുക്തിവാദികളാണ്. നിശ്ചിതതുക പറഞ്ഞുറപ്പിച്ച് ലൈങ്ങികവൃത്തിക്ക് പോകുന്ന ഒരുവൾ വേഴ്ചയ്ക്ക് ശേഷം കൂടുതൽ തുക ആവശ്യപ്പെട്ട് അക്രമാസക്തമാകുന്നതിലെ യുക്തിയാണ് പുതിയ ദൈവങ്ങൾക്കുള്ളത്. പരമ്പരാഗത ദൈവങ്ങൾ അദൃശ്യരാണ്. അദൃശ്യരായാലേ അവർക്ക് ജീവിക്കാനാകൂ. ലോകം തൊണ്ണൂറ്റിയഞ്ച് ശതമാനവും അദൃശ്യമാണല്ലോ. നമ്മുടെ ഭാവി എന്താണെന്നറിയില്ല. അത് അദൃശ്യമാണ്. പുറകിൽ കണ്ണില്ല. ആ ലോകവും അദൃശ്യമാണ്‌. പലതും നമ്മുടെ കണ്ണുകൾക്കോ കാതുകൾക്കോ അറിയാനൊക്കില്ല. മനുഷ്യന് അപ്രാപ്യമായ നൂറു കോടി വിഷയങ്ങളുണ്ട്. ഈ അറിയാത്ത മേഖലകളെല്ലാം പരമ്പരാഗത ദൈവങ്ങളാണ് കൈയടക്കി വച്ചിരുന്നത്. ഒന്നും വ്യക്തമല്ലാത്തതും ദൈവമാണ്. വിഷ്ണുവിനെ അവ്യക്താ യ: എന്നും വിളിക്കുന്നു. ഇപ്പോഴത്തെ സൈബർ ദൈവങ്ങൾ പ്രത്യക്ഷത്തിലാണ് എല്ലാം കൈകാര്യം ചെയ്യുന്നത്. അദൃശ്യതയിൽ അവർ വിശ്വസിക്കുന്നില്ല. അവരുടെ യുക്തി വളരെ പ്രകടമാണ്. അതിവേഗമാണത്, കണിശമാണ്, നിശിതമാണ്, ക്രൂരമാണ്.

രജതരേഖകൾ

1) ഒരു നോവലെഴുതിയാൽ പോരാ, സെലിബ്രിറ്റികളെ കൊണ്ട് അഭിപ്രായം പറയിപ്പിക്കണം, സെലിബ്രിറ്റികളുടെ കൈയിൽ പിടിപ്പിച്ച് ഫോട്ടോ എടുക്കണം, സെലിബ്രിറ്റികളാടൊപ്പം ട്രെയിനിൽ യാത്ര ചെയ്ത് സെൽഫിയെടുക്കണം, ഇതെല്ലാം ഫേസ്ബുക്കിലിടണം - ഇന്നത്തെ നോവലിസ്റ്റുകൾക്ക് പിടിപ്പത് പണിയുണ്ട്.

2) ആലങ്കോട് ലീലാകൃഷ്ണന് മൗലികമായി ഒരു വരി പോലും കവിതയിൽ എഴുതാൻ കഴിയുന്നില്ല. കാല്പനിക കവികൾ പതിറ്റാണ്ടുകൾക്ക് മുൻപ് എഴുതിയത്, ചിന്തിച്ചത് അദ്ദേഹം യാതൊരു സങ്കോചവുമില്ലാതെ ആവർത്തിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്. "പ്രണയനക്ഷത്രം' (മാതൃഭൂമി ആഴ്ചപ്പതിപ്പ്, ഒക്റ്റോബർ 19-25) എന്ന കവിത വായിച്ചാൽ ഇത് വ്യക്തമാകും.

പ്രയോഗങ്ങളെല്ലാം അർഥം നഷ്ടപ്പെട്ടതും അരുചിയുളവാക്കുന്നതുമാണ്. നിത്യസുവർണവാനം, നക്ഷത്രബിന്ദു, പുഷ്പിണി,നഷ്ടകാലം, അക്ഷരത്തെറ്റ്, ചന്ദനരാഗം, പ്രാണപ്രഹർഷം, ഘനീഭൂതമായ മുഗ്ദ്ധത, കുളിർമഞ്ഞിലാറാടി, ചന്ദ്രതാരങ്ങൾ, അനുരാഗ വിസ്മയം എന്നിങ്ങനെ കേട്ടുകേട്ടു ബോറടിച്ച വാങ്മയങ്ങൾ ഈ കവി ആവർത്തിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്. ഒരു വസ്തുവിനെയും സ്വന്തം നിലയിൽ നോക്കാൻ കഴിവില്ലാത്ത കവിയാണ് ആലങ്കോട് ലീലാകൃഷ്ണൻ. കാല്പനികജീർണതയിൽ വല്ലാതെ ഭ്രമിച്ചുനിൽക്കുകയാണദ്ദേഹം.

'പൂക്കുന്നു മുല്ലകൾ

സ്നിഗ്ദ്ധനക്ഷത്രമേ,

നിന്നാത്മ സൗന്ദര്യ -

സത്യമാകു,ന്നെന്‍റെ

പ്രാണപ്രഫുല്ലനം' എന്നെഴുതുമ്പോൾ കുമാരനാശാനും ഒഎൻവിയും ചങ്ങമ്പുഴയുമെല്ലാം കടമെടുക്കപ്പെടുകയാണ്.

3) ഡോ. പി. സരസ്വതി എഴുതിയ "മുറിവേറ്റ ദാമ്പത്യം - സീതാരാമന്മാർ' (സമ്രാട്ട് പബ്ലിഷേഴ്സ്) എന്ന പുസ്തകം ഇന്ത്യൻ ഉപഭൂഖണ്ഡത്തിന്‍റെ സ്ത്രീമനസിനെ പരിശോധിക്കാനുള്ള ഉദ്യമമാണ്. രാമായണത്തിലേക്കുള്ള ഒരു പെൺനോട്ടമാണിത്. "സീത അപമാനിതയായാൽ പിന്നെ രാമനുണ്ടോ' എന്നൊരു വാക്യം ഈ കൃതിയിൽ കണ്ടു. അതിലെല്ലാം അടങ്ങിയിരിക്കുന്നു.

4) രാജൻ സി.എച്ച് എഴുതിയ കവിതകളുടെ രണ്ട് സമാഹാരങ്ങൾ "പൂവടരും മരങ്ങളിൽ' (മഷി ബുക്സ്), അപസർപ്പകം (ജീനിയസ് ബുക്സ്) പ്രസിദ്ധീകരിച്ചു. കാവ്യപ്രചോദനത്തിൽ രാജൻ മുൻപന്തിയിലാണ്. അദ്ദേഹത്തെ മൗനം ബാധിച്ചിട്ടില്ല. പ്രായമേറും തോറും വിവേകിയാവുന്നതാണ് അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ രീതി. കവിതയോടുള്ള മനോഭാവമാണ് ഒരാളെ താൻ ഏതുതരം കവിയാണെന്ന തീരുമാനമെടുപ്പിക്കുന്നത്. നേരിയ തോന്നലുകൾ, ഓർമകൾ, വികാരങ്ങൾ, ചിന്തകൾ കവിതയായി മാറുകയാണിവിടെ.

"വയസ്' എന്ന കവിതയിൽ എഴുതുന്നു:

"വയസെത്രയായെന്ന്

മനസ് കൂട്ടി നോക്കും.

മനസിൽ വയസില്ല

വയസോ മനസല്ല.

പറയൂ, വയസെത്ര -

യാകണം മനസിനെ

വയസനാക്കാൻ, കാല-

മെന്നിലേയടരുവാൻ'

5) കെടാമംഗലം പപ്പുക്കുട്ടി എന്നൊരു കവിയുണ്ടായിരുന്നു. രാഷ്‌ട്രീയ പ്രവർത്തനവും തൊഴിലാളികളെ സംഘടിപ്പിക്കലുമായിരുന്നു കർമമേഖലകൾ. അദ്ദേഹത്തെ തൊഴിലാളി കവിയായി പ്രഖ്യാപിച്ച് സ്വർണമുദ്ര ചാർത്തിയത് തിരുവിതാംകൂർ ലേബർ അസോസിയേഷനാണ്. ആറ് കവിതാസമാഹാരങ്ങൾക്ക് പുറമേ ഒരു ചെറുകഥാസമാഹാരവും ഒരു നോവലും അടങ്ങുന്നതാണ് അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ സാഹിത്യലോകം. 1974 ൽ അന്തരിച്ച അദ്ദേഹത്തെ ജന്മദേശമായ വടക്കൻ പറവൂരും ജില്ലയായ എറണാകുളവും മറന്നു. നിയമബിരുദം നേടി വക്കീലായി പ്രാക്റ്റീസ് ചെയ്ത ഈ അടിസ്ഥാനവർഗ കവിയുടെ സമാഹാരത്തിന് വലിയ വിമർശകനായ കേസരി ബാലകൃഷ്ണപിള്ള അമ്പത്തൊൻപത് പേജുള്ള അവതാരിക എഴുതിയിട്ടുണ്ട്. അതിൽ അദ്ദേഹം പപ്പുക്കുട്ടിയെ വിളിക്കുന്നത് മലയാളത്തിന്‍റെ മയക്കോവ്സ്കി എന്നാണ്. പപ്പുക്കുട്ടിയെ കേസരി കാണുന്നത് മലയാളത്തിലെ പുരോഗമനസാഹിത്യത്തിന്‍റെ ഉദ്ഘാടകനായാണ്. കേരളത്തിൽ തൊഴിലാളിവർഗ പ്രസ്ഥാനവും പുരോഗമന സാഹിത്യവും, അവർ സജീവമാണെങ്കിൽ, അവരുടെ സിഗ്നേച്ചർ പ്രമേയമായി ആഘോഷിക്കേണ്ടത് പപ്പുക്കുട്ടിയെയും അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ കവിതകളെയുമാണ്. തൊഴിലാളിവർഗപ്രസ്ഥാനങ്ങൾക്കോ പുരോഗമന സാഹിത്യപ്രസ്ഥാനത്തിനോ ഇന്ന് പപ്പുക്കുട്ടിയെ വേണ്ട!

6) കാലം മാറവെ തന്‍റെ ബാല്യവും ഭൂതകാലജീവിതവുമാണ് അപരിഹാര്യമായി അപ്രത്യക്ഷമായതെന്ന് പ്രകൃതിയിൽ വന്ന മാറ്റത്തിലൂടെ വെളിപ്പെടുത്തുന്ന കവിതയാണ് സജീവ് വിദ്യാനന്ദൻ എഴുതിയ "ഋതുഭേദങ്ങൾ' (കലാകൗമുദി, ഒക്റ്റോബർ,19-26). ഇത്തരം വിഷാദങ്ങൾ വൈകാരിക ക്ഷമതയുള്ളവരുടെ അടയാളമാണ്.

"പാല പൂത്ത കാവൊക്കെ

പാതാള പടവിറങ്ങി

ഏതോ സ്വപ്നകാനനങ്ങൾ തേടി

ശരണമന്ത്രം ചൊല്ലി യാത്രയായി'.

7) എം. മുകുന്ദന്‍റെ "കേശവന്‍റെ വിലാപങ്ങൾ' എന്ന നോവലിൽ ഇ. എം. എസിനെ വിമർശിക്കുകയാണ് ചെയ്തിരിക്കുന്നതെന്ന് ജോണി ജെ. പ്ലാത്തോട്ടം "ബോംബ് ഒളിപ്പിച്ചു വച്ച നോവൽ' (ബ്ലൂ ഇൻ‌ക് ബുക്സ്) എന്ന പുസ്തകത്തിൽ വാദിക്കുന്നു. എന്നാൽ പ്രസ്തുത നോവൽ എഴുതിയ കാലത്ത് തന്നെ "അക്ഷരജാലക'ത്തിൽ ഇക്കാര്യം ഈ ലേഖകൻ ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഇതിനെ ഒരു ബോംബായി കാണേണ്ടതില്ല. ഇഎംഎസിനെ പ്രതിനായകനാക്കി നോവലെഴുതിയിട്ടും മുകുന്ദന് ചില പദവികൾ കിട്ടിയെന്നാണ് ഗ്രന്ഥാകർത്താവ് പറയുന്നത്. വാസതവത്തിൽ എം. മുകുന്ദനെ ഗൗരവമായി രാഷ്‌ട്രീയം കൈകാര്യം ചെയ്യുന്ന ഒരെഴുത്തുകാരനായി കാണേണ്ടതില്ല. അദ്ദേഹത്തിനു ഉറച്ച നിലപാടുള്ളതായി കണ്ടിട്ടില്ല. "ദൽഹി' എന്ന നോവൽ എഴുതിയ കാലത്ത് പിന്തുടർന്ന ആശയങ്ങളും ചിന്തകളും ഇപ്പോൾ അദ്ദേഹത്തിൽ കാണാനില്ല.