സിന്ധ് പ്രവിശ്യ എന്തു കൊണ്ട് വിഭജിക്കപ്പെട്ടില്ല

ഇന്ത്യ-പാക് ഭൗമ രാഷ്ട്രീയത്തില്‍ എപ്പോഴും ആവര്‍ത്തിച്ചു വരുന്നൊരു വിഷയമാണ് ' സിന്ധ് '. പുല്‍വാമ ഭീകരാക്രമണത്തെ തുടര്‍ന്ന് ഇന്ത്യന്‍ വ്യാപാരികള്‍ പാക്കിസ്ഥാനിലേക്കു തക്കാളി കയറ്റുമതി ചെയ്യാന്‍ വിസമ്മതിച്ചതിനെ തുടര്‍ന്ന് ഇന്ത്യന്‍ ദേശീയഗാനമായ ' ജന ഗണ മനയില്‍ ' നിന്ന് സിന്ധ് അഥവാ സിന്ധു നീക്കം ചെയ്യണമെന്ന് ഒരു പാക്കിസ്ഥാനി ഒരിക്കല്‍ നിര്‍ദേശിക്കുകയുണ്ടായി. സിന്ധ് വിഘടനവാദികളെ പിന്തുണയ്ക്കുന്ന നേതാക്കളും ഇത് ഉന്നയിച്ചിട്ടുള്ള കാര്യമാണ്.

സിന്ധ്, സിന്ധു എന്നീ പദങ്ങള്‍ ഒരേ അര്‍ഥം നല്‍കുന്നവയാണെന്നും അവ നദിയെയോ സിന്ധി സമൂഹത്തെയോ സൂചിപ്പിക്കാമെന്നും കേന്ദ്ര സര്‍ക്കാര്‍ 2011ല്‍ ബോംബെ ഹൈക്കോടതിയെ സത്യവാങ്മൂലത്തില്‍ അറിയിച്ചു. എന്നാല്‍, ജന ഗണ മനയിലെ ഭൂമിശാസ്ത്രപരമായ പ്രദേശമായ സിന്ധ് ഇന്ന് ഇന്ത്യയുടെ ഭാഗമല്ലെന്ന വസ്തുത നിലനില്‍ക്കുന്നു. കഴിഞ്ഞയാഴ്ച പ്രതിരോധമന്ത്രി രാജ്‌നാഥ് സിങ്, സിന്ധിനെക്കുറിച്ചുള്ള തന്‍റെ ആഗ്രഹത്തെ കുറിച്ചു സംസാരിച്ചിരുന്നു. ഇന്ത്യയുടെ മുന്‍ ഉപപ്രധാനമന്ത്രി എല്‍.കെ. അദ്വാനിയെ ഉദ്ധരിച്ചു കൊണ്ട് നവംബര്‍ 23ന് സിങ് പറഞ്ഞത്, സിന്ധ് ഇന്ന് രാഷ്ട്രീയമായി ഇന്ത്യയുടെ ഭാഗമല്ലായിരിക്കാം. പക്ഷേ നാഗരികതയില്‍ അത് എല്ലായ്‌പ്പോഴും ഇന്ത്യയുടെ ഭാഗമായിരിക്കും എന്നാണ്.

'ഇന്ന്, സിന്ധ് ഭൂമി ഇന്ത്യയുടെ ഭാഗമല്ലായിരിക്കാം, പക്ഷേ നാഗരികതയില്‍, സിന്ധ് എല്ലായ്‌പ്പോഴും ഇന്ത്യയുടെ ഭാഗമായിരിക്കും. ഭൂമിയെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം, അതിര്‍ത്തികള്‍ മാറിയേക്കാം. ആര്‍ക്കറിയാം, നാളെ സിന്ധ് വീണ്ടും ഇന്ത്യയിലേക്ക് മടങ്ങില്ലെന്ന്,' രാജ്നാഥ് സിങ് പറഞ്ഞു.

സിന്ധിന്‍റെ കഥ വളരെ രസകരമാണ്

ഇന്ത്യയിലെ സിന്ധി സമൂഹം - പ്രധാനമായും ഹിന്ദുക്കളും ചെറിയ അളവില്‍ മുസ്‌ലിം, ക്രിസ്ത്യന്‍, സിഖ്, ജൈന ന്യൂനപക്ഷങ്ങളുമാണ്. എന്തുകൊണ്ടാണു ബംഗാളും പഞ്ചാബും പോലെ സിന്ധ് വിഭജിക്കപ്പെടാത്തത് ?

ഇന്ത്യയ്ക്ക് സിന്ധിന്‍റെ ഒരു ഭാഗം ഇല്ലാത്തത് എന്തു കൊണ്ട് ? സിന്ധ് പൂര്‍ണമായും പാക്കിസ്ഥാന് നല്‍കിയത് എന്തുകൊണ്ട് ?

ഇന്ന് സിന്ധ് എന്നറിയപ്പെടുന്ന പ്രദേശം ഒരുകാലത്ത് മോഹന്‍ജൊദാരോ പോലുള്ള നഗരങ്ങള്‍ നിര്‍മിച്ച പുരാതന നാഗരികതയുടെ ആസ്ഥാനമായിരുന്നു. പിന്നീട് സിന്ധ് അലക്‌സാണ്ടറുടെ കീഴിലുള്ള ഗ്രീക്കുകാരുടെ വരവിന് സാക്ഷ്യം വഹിച്ചു. തുടര്‍ന്ന് അറബ് സിന്ധിനെ കീഴടക്കി. അതിനുശേഷം ഇസ്‌ലാമിന്‍റെ വ്യാപനത്തിനും സിന്ധ് സാക്ഷ്യം വഹിച്ചു. ഒടുവില്‍ സിന്ധ് മുഗള്‍ ഭരണത്തിന്‍ കീഴിലെ ഒരു പ്രവിശ്യാ കേന്ദ്രമായി മാറി. ബ്രിട്ടീഷ് ഭരണത്തിന്‍ കീഴില്‍, സിന്ധ് ഒരുകാലത്ത് ബോംബെ പ്രസിഡന്‍സിയുടെ ഭാഗമായിരുന്നു. എന്നാല്‍ രാഷ്ട്രീയ പ്രാതിനിധ്യത്തിനും അംഗീകാരത്തിനുമുള്ള ആവശ്യങ്ങള്‍ വര്‍ദ്ധിച്ചതോടെ, 1936 ഏപ്രില്‍ 1ന് സിന്ധിനെ ഒരു പ്രത്യേക പ്രവിശ്യയായി രൂപപ്പെടുത്തി. അതിന് സ്വന്തമായി ഒരു നിയമസഭയും ഒരു പ്രത്യേക ഐഡന്‍റിറ്റിയും ലഭിച്ചു.

വര്‍ഗീയത രാഷ്ട്രീയത്തില്‍

1930കളോടെ, രാഷ്ട്രീയം വര്‍ഗീയ അടിസ്ഥാനത്തിലുള്ളതായി മാറി. മതനേതാക്കള്‍, കൂടുതലും മൗലാനമാര്‍, വിദൂര നഗരപ്രദേശങ്ങള്‍ മുതല്‍ ചിതറിക്കിടക്കുന്ന, ജനസാന്ദ്രത കുറഞ്ഞ ഗ്രാമങ്ങള്‍ വരെ വിശാലമായ പ്രദേശങ്ങളില്‍ ആധിപത്യം പുലര്‍ത്തുന്ന രാഷ്ട്രീയ നേതാക്കളായി സ്വയം അവതരിപ്പിച്ചു. 1940കളോടെ, സിന്ധ് ഒരു മുസ്‌ലിം ഭൂരിപക്ഷ പ്രവിശ്യയായി മാറി. ഇത് അഖിലേന്ത്യാ മുസ്‌ലിം ലീഗ് വിഭാവനം ചെയ്ത പാക്കിസ്ഥാൻ എന്ന പുതിയ മുസ്‌ലിം ഭൂരിപക്ഷ രാജ്യത്ത് ചേരുന്നതിനുള്ള സാഹചര്യം വര്‍ധിപ്പിച്ചു.

ബ്രിട്ടീഷ്-ഇന്ത്യന്‍ നിയമസഭകളില്‍ വെച്ച്, പാക്കിസ്ഥാന്‍ എന്ന ആവശ്യത്തെ ആദ്യമായി ഔദ്യോഗികമായി അംഗീകരിച്ചത് സിന്ധ് അസംബ്ലിയായിരുന്നു. 1947 ആയപ്പോഴേക്കും സിന്ധ് പാക്കിസ്ഥാനില്‍ ചേര്‍ന്നു. രാഷ്ട്രീയ യാഥാര്‍ഥ്യങ്ങളും ജനസംഖ്യാപരമായ സമ്മര്‍ദ്ദങ്ങളും കാരണമാണ് പാക്കിസ്ഥാനില്‍ ചേര്‍ന്നത്. അങ്ങനെ, 1947 ഓഗസ്റ്റില്‍ ഇന്ത്യാ വിഭജനം നടന്നപ്പോള്‍, അവിഭക്ത സിന്ധ് പ്രവിശ്യ മുഴുവനും, പാക്കിസ്ഥാന്‍റെ ഭാഗമായി. സിന്ധിന്‍റെ ഒരു ഭാഗവും ലഭിക്കാത്ത ഇന്ത്യ, 1917ല്‍ രവീന്ദ്രനാഥ ടാഗോര്‍ എഴുതിയ ദേശീയഗാനത്തില്‍, ഒരു നാഗരിക ഓര്‍മപ്പെടുത്തലായി സിന്ധിനെ നിലനിര്‍ത്തുകയും ചെയ്തു.

രണ്ട് പോംവഴികള്‍

1947ല്‍ ഇന്ത്യ സ്വാതന്ത്ര്യം നേടിയപ്പോള്‍ സിന്ധിലെ ഹിന്ദുക്കള്‍ക്ക് രണ്ട് വഴികളാണ് ഉണ്ടായിരുന്നത്. ഒന്നാമത്തെ വഴി അവരുടെ മാതൃദേശത്ത് തുടരുക എന്നതായിരുന്നു. അതായത് സിന്ധിൽ തുടരുക. രണ്ടാമത്തേത് മതം മാറ്റം. വിഭജന സമയത്ത് 14 ലക്ഷം ഹിന്ദുക്കള്‍ സിന്ധില്‍ ഉണ്ടായിരുന്നെന്നാണു പറയപ്പെടുന്നത്. ഇവരില്‍ 12 ലക്ഷം പേരും ഇന്ത്യയിലേക്കു തിരിച്ചുവരാന്‍ തീരുമാനിച്ചതായും ചരിത്രം പറയുന്നു. വിഭജന സമയത്ത് സിന്ധ് ബ്രിട്ടീഷ് ഇന്ത്യയിലെ ഒരു പ്രവിശ്യയായിരുന്നു.

ഭാവിയില്‍ രൂപീകരിക്കുന്ന പാക്കിസ്ഥാന്‍ രാഷ്ട്രത്തിന്‍റെ ഭാഗമായി സിന്ധിനെ 1930-ല്‍, മുസ്‌ലിം ലീഗ് നിര്‍ദ്ദേശിച്ചപ്പോള്‍ ഒരു ഇന്ത്യന്‍ നേതാക്കളും എതിര്‍ത്തില്ല. കാബിനറ്റ് മിഷന്‍ പ്ലാന്‍ നന്നായി നടപ്പിലാക്കിയിരുന്നെങ്കില്‍, വിഭജനത്തിനുശേഷം സിന്ധി ഹിന്ദുക്കള്‍ നേരിട്ട ദുരിതത്തില്‍ നിന്ന് അവരെ രക്ഷിക്കാന്‍ കോണ്‍ഗ്രസിന് കഴിയുമായിരുന്നെന്നു ചരിത്രകാരന്മാർ പറയുന്നു.

ഇന്ന് സിന്ധി സമൂഹത്തിലെ ഹിന്ദുക്കള്‍ രാജസ്ഥാന്‍, മധ്യപ്രദേശ്, മഹാരാഷ്ട്ര, ഗുജറാത്ത് എന്നീ ഇന്ത്യന്‍ സംസ്ഥാനങ്ങളിലായി വ്യാപിച്ചുകിടക്കുന്നു. രാജ്യത്തിന്‍റെ വികസനത്തില്‍ ഈ സമൂഹം വലിയ പങ്കു വഹിച്ചിട്ടുണ്ട്. വിദ്യാഭ്യാസത്തിനും സംരംഭകത്വത്തിനും ഊന്നല്‍ നല്‍കിക്കൊണ്ട് അവര്‍ തങ്ങളുടെ സംസ്‌കാരം സംരക്ഷിക്കുകയും കഠിനാധ്വാനത്തിന്‍റെയും ദയയുടെയും മൂല്യങ്ങളില്‍ ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീകരിക്കുകയും ചെയ്തു വരുന്നു.